...

...

بفنود تنم بر درم و آب و زمین

دل بر خرد و علم به دانش بفنود

اگر چه عذر بسی بود روزگار نبود

چنان که بود به ناچار خویشتن بخشود

خدای را بستودم، که کردگار من است

زبانم از غزل و مدح بندگانش نسود

همه به تنبل و بند است بازگشتن او

[...]

شاخی برآمد از بر شاخ درخت تود

تاخی ز مشک و شاخ ز عنبر درخت عود

نان آن مدخل ز بس زشتم نمود

از پی خوردن گوارشتم نبود

نیارم بر کسی این راز بگشود

مرا از خال هندوی تو بفنود

خِرَد را وُ جان را که یارَد سُتود

وَ گَر مَن سِتایم که یارَد شُنود

حَکیما چو کَس نیست گُفتن چه سود

از این پَس بگو کآفرینش چه بود

و زان پَس زِ آرام سَردی نُمود

زِ سَردی هَمان باز تَری فُزود

ستاره بَر او بَرشِگِفتی نُمود

به خاک اَندرون روشنایی فُزود

زِ یاقوتِ سُرخ اَست چَرخِ کَبود

نه از آب و گَرد و نَه از باد و دود

چه گویم که خورشید تابان که بود

کز او در جهان روشنایی فزود

چراگاه مردم بدان برفزود

پراگند پس تخم و کشت و درود

چه باید پدر کش پسر چون تو بود

یکی پندت از من بباید شنود

بدو گفت کاین بودنی کار بود

بمان تا چه گردد نباید درود

از او بیش بر تخت شاهی که بود

بر آن رنج بردن چه آمدش سود

که گر زنده‌تان دار باید بسود

و گر بودنی‌ها بباید نمود

کی نامور پاسخ آورد زود

که از من شگفتی بباید شنود

جهانجوی پرگار بگرفت زود

وزان گرز پیکر بدیشان نمود

که ایوانش برتر ز کیوان نمود

که گفتی ستاره بخواهد بسود

از این کشور آید به دیگر شود

ز رنج دو مار سیه نغنود