اعتماد تو در همه احوال

بر خدا به که بر خراس و جوال

شاه را گفت مُفسدی احوال

که کند مُرغوار به جان تو زوال

فحل بودست در همه احوال

چه به افعال دین چه در اقوال

بوقت استماع قول قوّال

که هر یک را دگرگون گردد احوال

خاطرت کی رود به‌سوی جوال‌؟

نکنی هیچ از جوال سؤال

دریای وجود را یکی دان به مثال

زو رفته بهر سوی هزاران جدوال

تو راست نگر کانهمه در اصل یکیست

از کژ نظری یکی دو بیند احوال

همچنین، اتساع قبر و سوال

آن نعیم مقیم و آن اهوال

اولیا نیز بر همین منوال

متحد اصل و مختلف احوال

ای آنکه توئی بذات خود عین کمال

بر خلق رسد زخوان جود تو نوال

پوشی‌ تو معایبم چه حاجت یکسان

دانی تو حوائجم چه حاجت بسوال

چون به تهران گشود بند جوال

کوس بیداد را بکوفت دوال