چو بخشایش آورد نیکی‌دهش

به نیکی بباید سپردن رهش

نیاید به گیتی ز راه زهش

به فرمان دادار نیکی دهش

فرستید ز ایدر به لشکر گهش

بدان تابریده ببیند شهش

ابر گریان ز دست و دست گهش

صبح خندان ز خاک بوس رهش

ترکم چو کمان کشید کردم نگهش

دیدم مه و عقربی به زیر کلهش

مه بود رخش عقرب زلف سیهش

وز عقرب در قوس همی رفت مهش

گر نهم رویی به سوی درگهش

یا بمیرم یا بسوزم در رهش

معتکف بنشست بر خاک رهش

همچو مویی شد ز روی چون مهش

گشته‌ام از خادمان درگهش

بلکه گردی هستم از خاک رهش

صبح و شام و گاه و بی گه همرهش

بوده این جمع ددان بر درگهش

کرد واعظ از حماقت در چهش

عاقبت گردید شیطان رهش

دامگاه عشق آمد درگهش

هیچ پیدا نیست جز یکسو رهش

عصمت حق داشت همی چون نگهش

خارهٔ کهسار شد اطلس به تهش

شهی که پیر سپهرست خاک روب رهش

قبای اطلس چرخست ترکی از کلهش

شه فلک بود ابلق سواری از سپهش

خدایگانی کاندر فضای بارگهش

مَجمَعِ خوبی و لطف است عِذار چو مَهَش

لیکَنَش مِهر و وفا نیست خدایا بِدَهَش

دلبرم شاهد و طفل است و به بازی روزی

بِکُشد زارم و در شرع نباشد گُنَهَش

من همان بِه که از او نیک نگه دارم دل

[...]

آن که بر خیل بتان ساخت خدا پادشهش

سرمه اهل نظر باد غبار سپهش

شرمسارم که چو آمد به سرم قاصد او

برنیامد ز تنم جان که فشانم به رهش

حسن قاصد چو به مقصودی شه خاص بود

[...]

هر که یابی ازان نمد کلهش

تاج سازی به فرق خاک رهش

هر که بود بر سر این خوان رهش

به بود آغاز ز بسم اللهش

پس از سالی آورد سوی شهش

بدان ساخت از صدق خویش آگهش

بر آن سفله افتاد ناگه رهش

شد آن خانه یک لحظه منزلگهش

چو پیش آمدی مشکلی در رهش

برون از وقوف دل آگهش