بدان حجت که دل را بنده دارد

بدان آیت که جان را زنده دارد

چو شمع از عشق جانی زنده دارد

میان اشک و آتش خنده دارد

کسی چون گل دهن پرخنده دارد

که خود را زاین چمن برکنده دارد

هوای بندگی در حضرت دوست

که دارد گفت گفتم بنده دارد

گهی سوزد دلش بر آتش من

[...]

لب لعلت که جانها زنده دارد

هزاران بنده همچون بنده دارد

زمینش سبزه را پاینده دارد

رطوبت را هوایش زنده دارد

هزاران همچو من شرمنده دارد

که نام شاعران را زنده دارد