آسایش صد هزار جان یکدم توست

شادان بود آندل که در آندل غم توست

دانی صنما که روشنائی دو چشم

در دیدن زلف سیه پرخم توست

آسایش صد هزار جان یک دم توست

شادان بود آن دل که در آن دل، غم توست

دانی صنما که روشنایی دو چشم

در دیدن زلف سیه پر خم توست‌

ای نظامی مسیح تو دم توست

دانش تو درخت مریم توست

باز آی که خلوتگه جانم حرم توست

زیرا که تو شمعی و صفا در قدم توست

امیّد قبولِ همه بر حاصل خویش است

بی حاصلی ما به امید کرم توست

دل را ز غم چشم خوشت حال خراب است

[...]

باغ ما شیفته شبنم توست

داغ ما سوخته مرهم توست

بیچاره بهائی که دلش زار غم توست

هرچند که عاصی است ز خیل خدم توست

امید وی از عاطفت دم به دم توست

تقصیر «خیالی» به امید کرم توست

قامت جان خم به زیر بار غم توست

منتظر لطف‌های دم به دم توست

بی‌پر و بی‌بال صیدی از کرم توست

چون دیه با عاقله است از کرم توست