گل سوری بماه اندر شکفته

بر او بر کژدم جرّاره خفته

دو لب چون دانۀ نارست لیکن

بنوک سوزن اندیشه سفته

نکوروئی که از فردوس حورا

[...]

ای زود گرد گنبد بر رفته

خانهٔ وفا به دست جفا رفته

بر من چرا گماشته‌ای خیره

چندین هزار مست بر آشفته؟

این دشته بر کشیده همی تازد

[...]

چو جامه چاک زد ماه دو هفته

پدید آورد نسرین شکفته

مه و خورشید هر دو رخ نهفته

به سان عاشق و معشوق خفته

بزه از تیر او ایمن بخفته

میان سبزه و لاله نهفته

یکی را خانهٔ شادی کَشُفته

یکی را باغ پیروزی شکفته

دهان چون غنیچهٔ گل ناشکفته

بدو در، سی و دو لؤلؤ نهفته

خرد آواره گشته هوش رفته

دل اندر تن نه بیدار و نه خفته

وزان پس دیدمش بامن بخفته

بر سیمین من در برگرفته

مرو را دید چون ماه دو هفته

میان عقدهء هجران گرفته

تو خورشیدی و او ماه دو هفته

چو او سروست و تو شاخ شکفته

همی تا این سخن باشد نهفته

بدو بر ما بلا را چشم خفته

تو دیگر دوست را در برگرفته

میان قاقم و سنجاب خفته

کنون تازه مکن آزار رفته

به کینه مشکن این شاخ شکفته

نشاید ویس من در خاک خفته

شهنشه دیگری در بر گرفته

چرا خسپم توم در بر نخفته

چرا جان دارم از پیشت برفته

خداوندی چو شه زین در برفته

به من چندین نصیحتها بگفته

گذر کن بر دو نسرین شکفته

یکی پیدا یکی از من نهفته

پدید آمد مرو را یار خفته

میان گل به سان گل شکفته

بدان خوشی به کام خویش خفته

بگرد ما گل و نسرین شکفته