اگر تنها به باغی در بخفته‌ست

ز مردم این نه کاری بس شگفتست

مرا نادان همی خوانی شگفتست

ترا خودپای نادانی گرفته‌ست

مرا باری به چشم این بس شگفتست

وزین اندیشه‌ام سودا گرفته‌ست

هرچه آن نقش علم و معرفتست

دان که آن کفر عالِم صفتست

زانکه با علم صورت و صفتست

فکرتش بیشتر ز معرفتست

لفظ و معنی به یکدگر جفتست

زان خرد بر خطش برآشفتست

برزگر این مثل نکو گفتست

چشم دلشان از این مثل خفتست

حدیث عشق و دل کاری شگفتست

یکیست این هر دو با هم درگرفتست

حدیث دل حدیثی بس شگفتست

که دو عالم حدیثش درگرفتست

شهش گفتا بگو تا این که گفتست

که مروارید را ماند که سُفتست

درین ره جان پاکان چون گرفتست

که راهی مشکل و کاری شگفتست

چنین دردی که در جانم نهفتست

زبانم پیش کس هرگز نگفتست

یقین دانم که کاری بس شگفتست

که گردون با دل من درگرفتست

نمودعقل بر تقدیر گفتست

ولی در عشق درّ راز سفتست

درختی این چنین اسرار گفتست

روا باشد اگرچه در نهفتست

حقیقت حق رمز حق بگفتست

دُر اسرار با احمد بسفتست

دل و جان رفت و حق اسرار گفتست

خود او در وصال او بسفتست

از این گونه کسی هرگز نه گفتست

دُرِ اسرار از اینسان کس نسفتست

درونت با برون هر دو گرفتست

تنت یکبارگی اینجا نهفتست

چنین اسرار اینجا کس نگفتست

که حق هم گفته و هم خود شنفتست