چشمم ز غمت، به هر عقیقی که بسفت

بر چهره هزار گل ز رازم بشکفت

رازی، که دلم ز جان همی داشت نهفت

اشکم به زبان حال با خلق بگفت

چون درآمد آن کدیور، مرد زُفت

بیل هشت و داسگاله برگرفت

همه گفتنی‌ها بدو بازگفت

همه رازها بر گشاد از نهفت

بیاورد و آموختن‌شان گرفت

جهانی بدو مانده اندر شگفت

چو این کرده شد ساز دیگر گرفت

یکی چاره کرد از شگفتی شگفت

برفت و همه شب سگالش گرفت

که فردا ز خوردن چه سازد شگفت

سرانجام ببرید هر دو ز کفت

سزد گر بمانی بدین در شگفت

به سان پزشکی پس ابلیس تفت

به فرزانگی نزد ضحاک رفت

یکی را به جان داد زنهار و گفت

نگر تا بیاری سر اندر نهفت

به خورشید رویان جهاندار گفت

که چونین شگفتی بشاید نهفت

سپهبد گشاد آن نهان از نهفت

همه خواب یک یک بدیشان بگفت

بر مادر آمد پژوهید و گفت

که بگشای بر من نهان از نهفت

شماریت با من بباید گرفت

بدان تا جهان ماند اندر شگفت

همان نیز از آن مارها بر دو کفت

به رنج دراز است مانده شگفت

نهانش نوا کرد و کس را نگفت

همان راز او داشت اندر نهفت

مر این سه گرانمایه را در نهفت

بباید کنون شاهزاده سه جفت

نهفته برون آورید از نهفت

همه راز‌ها پیش ایشان بگفت

به پیش همه موبدان سرو گفت

که زیبا بود ماه را شاه جفت

مرا این سخن یاد باید گرفت

ز مه روشنایی نیاید شگفت

سپاه پراگنده شد جفت جفت

همه نام ایرج بد اندر نهفت