تو از لشکر سیستان خسته‌ای

دل خویش در جنگشان بسته‌ای

بدین تیغ کاندر میان بسته‌ای

گیا بر که از جنگ خود رسته‌ای

سراسیمه رایی و دل خسته ای

مگر با غم عشق پیوسته ای؟

ور از بهر گلشاه دل خسته ای

دل اندر غم عشق او بسته ای

ببندم کنون لاجرم بسته ای

دل خویش با مرگ پیوسته ای

جهانا چه در خورد و بایسته‌ای!

وگر چند با کس نپایسته‌ای

به ظاهر چو در دیده خس ناخوشی

به باطن چو دو دیده بایسته‌ای

اگر بسته‌ای را گهی بشکنی

[...]

که یک دم به آرام ننشسته ای

همه ساله پرخاش و کین جسته ای

ای آنکه جویبار جهان از نهال جود

خالیست تا تو سرو سعادت برسته‌ای

الا نظیر خویش که آن را وجود نیست

از روزگار یافته‌ای هرچه جسته‌ای

دست از سرم به علت تقصیر برمگیر

[...]

وگر بر پرستش میان بسته‌ای

چنان دان که از تیغ من رسته‌ای

پیرعالم اوست در هر رسته‌ای

هرچ ازو بگذشت خادم دسته‌ای

سر بریدندش که تا بنشسته‌ای

ازچه پیوسته رحم پیوسته‌ای

دست بگشاده چو برقی جسته‌ای

وز خَلاشه پیش ورغی بسته‌ای

دارم از بستان حق گلدسته‌ای

واین حدیث خوش ز خودوارسته‌ای

چون اطعنا الله را دانسته‌ای

پس چرا در راه او آهسته‌ای

بانگ می‌زن ای منادی بر سر هر دسته‌ای

هیچ دیدیت ای مسلمانان غلامی جسته‌ای

یک غلامی ماه رویی مشک بویی فتنه‌ای

وقت نازِش تیزگامی وقت صلح آهسته‌ای

کودکی لعلین قبایی خوش لقایی شکری

[...]

چون درین ره پای خود نشکسته‌ای

بر که می‌خندی چه پا را بسته‌ای

ور نرفتی وز ستیزه شسته‌ای

تو به معنی رفته‌ای بگسسته‌ای

جبرئیلی را بر استن بسته‌ای

پر و بالش را به صد جا خسته‌ای

سعدها و نحسها دانسته‌ای

ننگری سعدی تو یا ناشسته‌ای

گردن این مثنوی را بسته‌ای

می‌کشی آن سوی که دانسته‌ای