خرامان بیامد به نزدیک سرو

چنان چون به پیش گل اندر تذرو

چو از آمدنشان شد آگاه سرو

بیاراست لشکر چو پر تذرو

یکی مرد شد چون یکی زاد سرو

برش کوه سیمین میانش چو غرو

به بالا به کردار آزاده سرو

به رخ چون بهار و به رفتن تذرو

به رخ چون بهار و به بالا چو سرو

میانش چو غرو و به رفتن تذرو

دگر گفت کان برکشیده دو سرو

ز دریای با موج برسان غرو

که چون برکشد از چمن بیخ سرو

سزد گر گیا را نبوید تذرو

نگردد همی گرد نسرین تذرو

گل نارون خواهد و شاخ سرو

بنالد همی بلبل از شاخ سرو

چو دراج زیر گلان با تذرو

به رخ چون بهار و به بالا چو سرو

میانها چو غرو و به رفتن تذرو

یکی پیر بد نامش آزاد سرو

که با احمد سهل بودی به مرو

کنون بازگردم به گفتار سرو

فروزندهٔ سهل ماهان به مرو

کنون چنبری گشت بالای سرو

تن پیل وارت به کردار غرو

میانت چو غروست و بالا چو سرو

خرامان شده سرو همچون تذرو

بدان خارزن گفت ز ایدر برو

همی خارکندی کنون زر درو

چو من با سپاه اندرآیم به مرو

کنم روی کشور چو پر تذرو

بدین‌سان بیامد به نزدیک مرو

نپرد بدان گونه پران تذرو

سپهبد ز کشمیهن آمد به مرو

شد از تاختن چارپایان چو غرو

بیاراست لشکر چو پر تذرو

بیامد ز زاولستان سوی مرو

یکی از ردان نامش آزادسرو

ز درگاه کسری بیامد به مرو