جهان سربه‌سر گشت او را رهی

نشسته جهاندار با فرّهی

ز بس گنج و زیبایی و فرهی

پری و دد و دام گشتش رهی

جهانی شد او را سراسر رهی

که با روشنی بود و با فرهی

چنین گفت کای بخت پیشت رهی

تو دانی که ناید ز من بی رهی

مدار اسپ و ناآزموده رهی

مکن جز که با مهربان همرهی

سوی رومیه شاد با فرّهی

شد و کرد با کاروان همرهی

هزاران چو هیتال بادت رهی

همیشه کند دولتت همرهی

گرت ره نمایم بدین گمرهی

خداوند من باشم و تو رهی

چنگ در زن به عقل تا برهی

ورنه گردی به هر رهی چو رهی

بندهٔ شرع باش تا برهی

ورنه گشتی به پیش دیو رهی

شش جهت بر قبای او زرهی

هفت چرخ از کمند او گرهی

انصاف بده «اوحد» اگر مرد رهی

تا کی باشی حریص را همچو رهی

خاک در بی نیاز اگر دریابی

بر تارک آرزو بنه تا برهی

آن‌چنان خوش کس رود در مکرهی

کس چنان رقصان دود در گم‌رهی

بهین خاصیت های شاه و رهی

بگویم گر انصاف بردی رهی

پای خود افشردۀ از گمرهی

چنگ در دنیا مزن تا وارهی

جهان سربه سر گشته او را رهی

نشسته جهاندار با فرهی

مرا ده توانائی و فرهی

که هستی خداوند، من چون رهی

آن زمان از ریا و عجب رهی

که شوی پیر را رهین و رهی

آن علم تو را ببرد به رهی

کز شرک خفی و جلی برهی

دید موسی کافری اندر رهی

پیره گبری کافری و گمرهی