همه در بحر این اندیشه غرقند

ز فکرت دایما پویان به فرقند

آه از لب چون شکر خوبان سمرقند

کش نیشکر قامتشان راست ثمرقند

از لطف مزاجی که تو داری، نپسندی

از شیرهٔ جان ریخته باشند اگر قند

نبود نمک چشم تو با دیدهٔ بادام

[...]

خدا را عابد اندر جمع و فرقند

به بحر بیندگی پیوسته غرقند

بعین آنکه در بیدای فرقند

باستیلای جمع الجمع غرقند