پذیره شد و دُرّ و گوهر فشاند

سپاهش همه جامه و زر فشاند

چنان در عشق اینجا در فشاند

در آخر پیش ذاتت سر فشاند

پسته خندان تو شکر فشاند

سنبل پرتاب تو عنبر فشاند

ناز تو چون باز نوشت آستین

دامن کبر از دو جهان بر فشاند

در قدم عشوه‌ی تو، بس که دوش

[...]

سخن گفت و دامان گوهر فشاند

به نطقی که شه آستین برفشاند

به نام حق کسی کم زرفشاند

خوش آن همت که بر بت سرفشاند

قند تر پیوسته از شکّر فشاند

لعل و مروارید از گوهر فشاند

باد صبا گرد رهش برفشاند

ابر بهاری گهر تر فشاند