به پیروزی مهی و مهر ورزی

جهان را هم مهی کن تو که ارزی

روز هیجا چو عاطفت ورزی

نیزهٔ تست سوزنِ درزی

دانش‌آموزی و هنر ورزی

نزد این مردمان جوی نرزی

گر از هر باد چون کاهی بلرزی

اگر کوهی شوی کاهی نیرزی

چو برجان و جهان خویش لرزی

بر جان و جهان پس هیچ نرزی

اگر مهر فلک عمری بورزی

بدوزد یا بدرد همچو درزی

اگر این کشت و زری را نورزی

در آن خرمن به نیم ارزن نیرزی

چو تو یک دانه پنبه نیرزی

نه حلاجی کنی دیگر‌، نه درزی

پس چرا بر سرت همیلرزی

مذهب عاشقان نمیورزی

هرچه گوید ترا همان ورزی

وگر آن پیشه‌ور بود درزی

چون همانی یقین که میورزی

ور زشت هرچه هست آن ارزی

تا چند چو خور بر سر عالم لرزی

گر بگذری از جهان جهانی ارزی

خسرو توئی ار شکّر شیرین بوسی

کسری توئی ار مهر نگارین ورزی

به خواهر گفت ای کز مهرورزی

به فرقم چون درخت بید لرزی

ور زانکه بدان شرف نیرزی

کایین جنون عشق ورزی

گراز هر باد چون برگی بلرزی

اگر کوهی شوی، کاهی نیرزی

ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی

دشمن رویی و دوستی می‌ورزی

از پی دارد بریدنت، دوختنی

بی سوزن و مقراض نباشد درزی

رفیقش گفت ای یار خردمند

اگر خواهی حیات اندر خطر زی

دمادم خویشتن را بر فسان زن

ز تیغ پاک گوهر تیز تر زی