ای روی تو چو روز دلیل موحدان

وی موی تو چنان چو شب ملحد از لحد

ای من مقدم از همه عشاق، چون تویی

مر حسن را مقدم، چون از کلام قد

مکی به کعبه فخر کند، مصریان به نیل

[...]

بخت و دولت چو پیشکار تواند

نصرة و فتح پیشیار تو باد

ایا بلایه، اگر کارت تو پنهان بود

کنون توانی، باری، خشوک پنهان کرد

فاخته گون شد هوا ز گردش خورشید

جامهٔ خانه بتیک فاخته گون شد

چرخ چنینست و بدین ره رود

لیک ز هر نیک و ز هر بد نوند

بدان مرغک مانم که همی دوش

بزار از بر شاخک همی فنود

شب زمستان بود، کپی سرد یافت

کرمکی شبتاب ناگاهی بتافت

کپیان آتش همی پنداشتند

پشتهٔ هیزم برو بر داشتند

وز درخت اندر، گواهی خواهد اوی

تو بدانگاه از درخت اندر بگوی:

کان تبنگوی اندرو دینار بود

آن ستد ز یدر که ناهشیار بود

گذشته بر او سالیان هفتصد

پدید آوریده همه نیک و بد

چه مایه جهان گشت بر ما به بد

ز کردار این جادوی بی‌خرد

ورا بد جهان سالیان پانصد

نیفکند یک روز بنیاد بد

به نیکی ببست از همه دست بد

چنانک از ره هوشیاران سزد

از اختر چنین استشان بهره خود

که باشند شادان به کردار بد

بجویم هوای تو از نیک و بد

از این پس چه خواهی تو چونان سزد

من اینک چو دستان بر من رسد

گذاریم هر دو چنان چون سزد

همی باش و دل را مکن هیچ بد

که از شهریاران دلیری سزد

بدین زودی اندر شبستان رسد

کند ساز ایشان چنان چون سزد

لب رستم از خنده شد چون بسد

همی گفت نیکی ز یزدان سزد

که تا بنگرد کاو چه مردست خود

ابا او ز بهر چه کردست بد

وزانجا سوی دیو فرسنگ صد

بیاید یکی راه دشوار و بد