مرا گفت کز من چه باید همی

که جانت سخن برگراید همی

تو را دایه گر مرغ شاید همی

پس این پهلوانی چه باید همی

ندانست کش چون ستاید همی

برو چشم را چون گشاید همی

یکی اسپ جنگیش باید همی

کزین تازی اسپان نشاید همی

به بالا ستاره بساید همی

تنش را زمین برگراید همی

بترسم که چشم بد آید همی

سر از خواب خوش برگراید همی

گرت کین قیصر فزاید همی

به زندان تو بند ساید همی

مرا دین کسری نباید همی

دلم سوی مادر گراید همی

مرا این ز اختر بد آید همی

که نامم بخاک اندر آید همی

مرا جان شیرین نباید همی

کنون خوارتر گر برآید همی

به من بر ترا رحم ناید همی؟

چو من بنده ای تان نباید همی؟

یکی موی از این کم نباید همی

وگر باشد افزون نشاید همی

یکی چاره هزمان نماید همی

بدان چاره مان جان رباید همی

بدین چاره گرشاسب باید همی

وگر زود ناید نشاید همی

به کس کار من برنیاید همی

ازین پس مرا رفت باید همی

به دیدار رخ جان فزاید همی

به گفتار خوش دل رباید همی

به پیکان سر از تن رباید همی

به تیغش ز یک تن دو آید همی

به پیغام سوی تو آید همی

زمانی به ره بر نپاید همی

کنون گر زمانم سرآید همی

سرانجام گل بسته آید همی

نسل را بیشک ز کافور ار زیان آید همی

چون که نسل شاخ را از وی بیفزاید همی

هر شب از شاخ سمن کافورتر زآید همی

سوی او زان طبع گرم لاله بگراید همی