جوابش داد کز کسهای شاهم

به درگاهش ز پیشان سپاهم

ترا ای ساده دل چون داد خواهم

که ویران شد به دستت جایگاهم

سپارم پاک وی را دستگاهم

بود مهتر سپهبد بر سپاهم

توی از دوستان پشت و پناهم

توی فریادجوی و چاره خواهم

به هر نامی که خواهی زو نکاهم

به میدان در چنو پنجاه خواهم

به رامین نیز جز نیکی نخواهم

برادر باشد و پشت و پناهم

من از خوبی و زشتی بی گناهم

کجا من خویشتر را بد نخواهم

اگر چه مستمند سال و ماهم

امید از روز پیروزی نکاهم

به جان تو که مهر تو نکاهم

به جای مهر تو مهری نخواهم

دریغا تخت و ایوان و سپاهم

دریغا کشور و شاهی و گاهم

تو داور باش و پیدا کن گناهم

که پوزش می‌ندانم بر چه خواهم

مولای تو و بنده آن روزی چو ماهم

چون شیفتگان بسته آن زلف سیاهم

هر چند من از عشق تو در ناله و آهم

هر چند من از عشق تو از گاه به چاهم

ای دو زلفت دراز و بالا هم

وی دو لعلت نهان و پیدا هم

شوخ تنها که خواند چشم ترا

چشم تو شوخ هست و رعنا هم

بستهٔ تو هزار نادان هست

[...]

من در این غصه جان همی‌کاهم

منصب این جهان نمی‌خواهم

من نه مرد زن و زر و جاهم

به خدا ار کنم وگر خواهم

مادر موسیم که از شاهم

شیر فرزند را بها خواهم

آخر بسوی سعادت آید را هم

بیرون جهد از محاق روزی ما هم‌‌‌

من از سِحرِ سَحَر پیکان راهم

جرس‌جنبانِ هاروتانِ شاهم

درم بگشای کآخر پادشاهم

به پای خویشتن عذر تو خواهم

ز دوراندازی مَشکوی شاهم

که در زندان این دِیر است چاهم