هرچه در خلق سوزی و سازیست

اندر آن مر خدای را رازیست

زهی عزّت که چندان بی نیازیست

که چندین عقل و جان آنجا ببازیست

خدا را کبریای بی نیازیست

ترا جز نیستی هیچ این چه بازیست

زهی عزت که چندان بی‌نیازیست

که چندین عقل و جان آنجا ببازیست

کلاه از عیب آمد سر فرازیست

ترا اینجایگه عشقی نه بازیست

مرا در عشقبازی پاکبازیست

از آن ذاتم حقیقت بینیازیست

این قصاص نقد حیلت‌سازیست

پیش زخم آن قصاص این بازیست

بیهشیها جمله اینجا بازیست

چند جان داری که جان پردازیست

فدای عشق شو گر خود مجازیست

که دولت را درو پوشیده رازیست

چه نامی و چسان نیرنگ سازیست

که پیشت صنعت ارژنگ بازیست

شب درآید، دگر همان بازیست

وقت آن عیش و کیسه پردازیست

گر چه اینجا همه سراندازیست

حال درویش حد اینبازیست

راه گردون پر آتش اندازیست

پس تو پنداشتی که بربازیست؟

عاشقی موجب سرافرازیست

عشقبازی بدوست سربازیست

عشقبازی بلند پروازیست

هر کجا هست او سرافرازیست

در سر هوسم ز عشق بازیست

عشقش که نه از سر مجازیست

عشقیست حقیقت ار بدانی

در بوته ی عشق جان گدازیست

سر باختن است در ره عشق

[...]

این گردش گردون که چو لعبت بازیست

هردم به طریقه ای و هردم سازیست

ای کودک دل به بازی از راه مرو

کاندر ره عشق عاشقان هم رازیست

خطاب آمد که:ما را بی نیازیست

که چندین زهد و علم این جا ببازیست

مرد را کوه خوش هم آوازیست

پر دل و بردبار همرازیست

متاب از عشق رو گر خود مجازیست

که آن بهر حقیقی کارسازیست