بت گونه از آن بت حصاری گیرد

شب گونه از آن زلف بخاری گیرد

آن دل که بسش عزیز میداشتمی

کی دانستم ز من بخواری گیرد

عارف به چنین روز کناری گیرد

یا دامن کوه و لاله‌زاری گیرد

از گوشهٔ میخانه پناهی طلبد

تا عالم شوریده قراری گیرد

نه عقل ز کار من شماری گیرد

نه در دل من صبر قراری گیرد

اشکی که بخون جگرش پروردم

هر لحظه ز چشم من کناری گیرد

مگذار که کار دل قراری گیرد

یا همنفسی و غمگساری گیرد

بی یار چنین فتاده بگذار او را

تا بو که بود چون تو یاری گیرد

هر زمان آتش تو در دل یاری گیرد

شیرگیر آهوی چشم تو شکاری گیرد

دل ما کرد قراری که نیاید به قرار

مگر آن روز که زلف تو قراری گیرد

هر شبم تا سحر از ناله نمی‌آید خواب

[...]

گفتم که دلم همچو تو یاری گیرد

یا دست من خسته نگاری گیرد

بگشای دو زلف بی قرارت صنما

تا این دل شوریده قراری گیرد

اغیار چو از میان کناری گیرد

هر دست طرب دامن یاری گیرد

بنشین نفسی کاین دل سودایی من

در سایه سرو تو قراری گیرد

شد صبح که هرکس پی کاری گیرد

یا آنکه بدوستی قراری گیرد

خوشوقت کسی بود که از خانه برون

آید سر راه انتظاری گیرد

چون سر بتهی زن سریاری گیرد

اسب تو عنان ز هر سواری گیرد

تیغ تو بدست خصم خصم تو شود

آن کیست کزین سه اعتباری گیرد

چون سر بتهی زن سریاری گیرد

اسب تو عنان ز هر سواری گیرد