من صورت تو بدیده اندر دارم

کز دیده همی برخ برش بنگارم

چندان صنما ز دیدگان خون بارم

تا صورت تو ز دیده بیرون آرم

مهر ایشان بود فیا وارم

غمتان من بهر دو بگسارم

نظری فگن به حالم که ز دست رفت کارم

به کسم مکن حواله که به جز تو کس ندارم

تو چو صاحب عطایی طلب منست از تو

چو تو غالبی به هر‌کس به تو خویش می‌سپارم

دلا باز آی تا با تو غم دیرینه بگسارم

حدیثی از تو بنیوشم نصیبی از تو بردارم

دلا گرمن به آسانی ترا روزی به چنگ آرم

چو جان دارم ترا زیرا که بی تو خوارم وزارم

دلا تا تو زمن دوری نه درخوابم نه بیدارم

[...]

ای بار خدای و کردگارم

من فضل تو را سپاس دارم

زیرا که به روزگار پیری

جز شکر تو نیست غمگسارم

جز گفتن شعر زهد و طاعت

[...]

از من برمید غمگسارم

چون دید ضعیف و خنگ‌سارم

گرد در من همی نیارد

گشتن نه رفیقم و نه یارم

زین عارض همچو پر شاهین

[...]

تا جان دارم غم تو را غمخوارم

بی جان غم عشق تو به کس نسپارم

ایا بفضل و کرم یاد کرده از کارم

زیاد کرد تو بسیار شکرها دارم

خصایل تو سزاوار مدحتند همه

بجلوه کردن آن من رهی سزاوارم

چنان کنم بسعادت که تا کم از یکسال

[...]

کُنون، گر تو نباشی جفت و یارم،

نیارایی به شادی روزگارم.

به جان تو که من دختر ندارم؛

و گر دارم، چگونه پیش نارم؟

ازآن خوشتر نباشد روزگارم،

که ارزانی به ارزانی سپارم.»

ز عشقت من نژند و بی قرارم

ز درد و زاری تو جان سپارم

من او را روز و شب در ناز دارم

کلید گنجها او را سپارم

کلید گنجها پیش تو آرم

کم و بیشم به دست تو سپارم

رخ رنگینت باشد نوبهارم

لب نوشینت باشد غمگسارم

اگر من زهرهٔ صد شیر دارم

پیامت پیش او گفتن نیارم

همی بینی که پیچان همچو مارم

چگونه صعب و آشفته‌ست کارم

کجا من روز و ساعت می‌شمارم

همیشه دیدنت را چشم دارم

تو خود بینی که کامت چون برآرم

به نیکی روی کارت چون نگارم

رسانیدی بدو پیغام زارم

مرُو را یاد کردی حال و کارم