می چو با رسم در نهاد شود

آتش و خاک و آب باد شود

هرچه بادی بود به باد شود

جان چگونه به باد شاد شود

چون دل از کم زدنت شاد شود

آنچه آن هست تست باد شود

ای نفس اگر خاک تو بر باد شود

بس دشمن و دوست کز تو آزاد شود

هم دوست به نیکی ز غمت باز رهد

هم دشمن بد به مرگ تو شاد شود

دوستی زین عمل به باد شود

دشمن خود مهل، که شاد شود

گر دلت را ز مرگ یاد شود

کی به این ساز و برگ شاد شود

از ملامت دل روشن گهران شاد شود

دیو در شیشه این جمع پریزاد شود

تا به جایی رسد که شاد شود

صاحب عقل مستفاد شود

باید که جهانی دگر ایجاد شود

تا کلبه ویران من آباد شود

در عالم انبساط از من خوشتر

مطرب که به سوز دگران شاد شود

به نگردد که دلم شاد شود

نه بمیرد مگر از یاد شود