جهان افروز رامین بامدادان

ز بخت خویش خرم بود و شادان

همه شب بود از می مست و شادان

خمارش بین که چون بد بامدادان

میرجاوید بماناد و همی شادان

گنجش انباشته و ملک وی آبادان

کف کافیش که خرمدل ازو رادان

باد چون ابر گهربار به آزادان

از نکوکاران و ز فرخ بنیادان

در خطش از ری تا ساحت عبادان

عقل در کُنه وصف او نادان

ذوق با طوق شوق او شادان

ملک ویران و گنج آبادان

نبود جز طریق بیدادان

تا جهانست باد دلشادان

که جهانیست از وی آبادان

دین ایزد ز بود او شادان

خانهٔ شرع ازوست آبادان

قضا را از قضا یک روز شادان

به صحرا رفت خسرو، بامدادان

به فتح‌الباب دولت بامدادان

ز در پِیکی در آمد سخت شادان

ملک ز آرام‌گه برخاست شادان

نشاط آغاز کرد از بامدادان

پنجمین کشور از تو آبادان

وز تو شش کشور دیگر شادان

بختم از دور گفت کای نادان

(لیس قریه وراء عبادان)

گشت بلقیس ازین سخن شادان

کز خلف خانه می‌شد آبادان

جمعی از دوستان و همزادان

گشته هریک به روی او شادان

شاد بادی که کردی‌ام شادان

ای به تو خان و مانم آبادان

که‌آشنایی مرا ز همزادان

برد مهمان که خانش آبادان

نماز و روزه بی مهرش خطا دان

چه داری حب او بر خود روا دان

بجز جانان همه اینجا هبادان

یقین خویشتن اندر فنا دان

همه اوقات من در پیش نادان

برفت از دست کو مرد صفادان