تا کی کنی عذاب و کنی ریش را خضاب؟

تا کی فضول گویی و آری حدیث غاب؟

همی بر شد آتش فرود آمد آب

همی گشت گرد زمین آفتاب

چنان دید روشن روانم به خواب

که رخشنده شمعی بر آمد ز آب

چو آمد به برج حَمَل آفتاب

جهان گشت با فرَ و آیین و آب

چو بان و چو کافور و چون مشک ناب

چو عود و چو عنبر چو روشن گلاب

گذر کرد از آن پس به کشتی بر آب

ز کشور به کشور گرفتی شتاب

بدو اندرون زعفران و گلاب

همان سالخورده می و مشک ناب

بدان تا گذر یابم از روی آب

به کشتی و زورق هم اندر شتاب

چو برداشت پرده ز پیش آفتاب

سپیده برآمد بپالود خواب

خروشی به زاری و چشمی پرآب

ز هر دام و دد برده آرام و خواب

زمین شد به کردار کشتی بر آب

تو گفتی سوی غرق دارد شتاب

یکی جای دارد سر اندر سحاب

به چاره برآورده از قعر آب

نه دژ بود گفتی نه کشتی بر آب

یکی دود دیدی سراندر سحاب

پلنگش بدی کاشکی مام و باب

مگر سایه‌ای یافتی ز آفتاب

یکی کوه دیدم سر اندر سحاب

سپهری است گفتی ز خارا بر آب

نگه کرد تا مرغ برخاست ز آب

یکی تیره بنداخت اندر شتاب

نه ماند بر و بوم و نه مام و باب

شود پست رودابه با رودآب

نهنگ دژم بر کشیدی ز آب

به دم درکشیدی ز گردون عقاب

دوم روز چون چشمهٔ آفتاب

بجنبید و بیدار شد سر ز خواب

چو برزد زبانه ز کوه آفتاب

سر نامدران برآمد ز خواب