مردم نبود صورت مردم حکما اند

دیگر خس و خارند و قماشاتِ دغااند

اینها که نیند از تو سزای که و کهدان

مرحور وجنان راتو چه گوئی که سزااند؟

باندوه چرایند شب و روز بمانده

[...]

اگرچه بر سر تو پادشا اند

ولی در خیل سلطان یک گدا اند

نظر درعکس این قوم اصفیااند

ولاتَطرُد که عکس نور مااند

همه در راه ما عین فنااند

کسانی کاندرین دار بقااند

همه ذرّات من اندر فنا اند

بکلّی در عیان عین بقا اند

فناشان آرزو و در فنااند

کنون افتاده در دید بقااند

ابا عطّار اینجا آشنااند

حقیقت جمله در دید خدااند

در آن حضرت چنان بود فنااند

که گوئی جملگی عین بقااند

اینچنین اولیا که بینا اند

از ازل عالم اند و والااند

در تن همچو خنب دریااند

پیش بینا چو روز پیدا اند