گفته اسم جملهٔ اشیاء

در حق توست «‌علم الاسماء»‌

چنین بود آنکه بودش کار انشاء

به وقت آنکه کرد این قصه املاء

دع ذکر هن فما لهن وفاء

ریح الصبا و عهودهن سواء

اذا خان الامیر وکاتباه

و قاضی الارض داهی فی القضاء

فویل ثم ویل، ثم ویل

لقاضی الارض من قاضی السماء

مستغنی عن الالقاب والثناء

ذلک فضل الله یوتی من یشاء

و لقد جائهم من الانباء

کذبوها و صدقوا الاهواء

رو ز شاه دین شنو یا من اخاء

کل شیئی نور وجهه بالملاء

یا طبیبی منک دائی والدواء

یا حبیبی منک سقمی والشفاء

انت رب الارض خلاق السماء

ذوالجلال والعلی والکبریاء

یا مریض العشق لاتبغی الدواء

ان داء العشق داء کل داء

هرچه موجود باشد از اشیاء

همه باشد مظاهر اسماء

ز حیث انتشاء کل اسماء

از او گر باز دانی سر انشاء

عجز شمس‌ بندگی‌ را شد ضیاء

عجز آرد بنده را اندر بکاء

گفت‌ رند رسته‌ از خوف‌ و رجاء

ترک ترک است‌ آن فناء فی‌ الفناء

آل یعقوب ، ای نژاد اصفیاء

نعمتم را یاد آرید از وفاء

هم گرفتیم از شما عهد ولاء

که بپرهیزید از سفکِ دِمآء

هست اتمام مراتب در فناء

زآن سپس گردد امام ذوالبقا ء

می رسند اینجا به تحقیق از ولا ء

اهل تسلیم از توکل بر رضا ء

استقامت صالحین را در جزاء

میبود حال بقاء بعد از فناء

اولِ حال بقا ء بعد از فنا ء

این بود قبل از تمکّن بر بقا ء