وجود عاریتی دل درو نشاید بست

همانکه مرهم جان بود دل به نیش بخست

اگر جواهر ارواح در کشاکش نزع

همی به عالم علوی رود ز عالم پست

بر آب دیدهٔ مهجور هم ملامت نیست

[...]

دردی به دل رسید که آرام جان برفت

وان هر که در جهان به دریغ از جهان برفت

شاید که چشم چشمه بگرید به های‌های

بر بوستان که سرو بلند از میان برفت

بالا تمام کرده درخت بلند ناز

[...]

به اتّفاق، دگر دل به کَس نباید داد

زِ خستگی که درین نوبت اتّفاق افتاد

چو ماهِ دولتِ بوبَکرِ سَعد آفِل شد

طلوعِ اَخترِ سَعدَش هنوز جان می‌داد

امیدِ امن و سلامت، به گوشِ دل می‌گفت

[...]

به هیچ باغ نبود آن درخت مانندش

که تندباد اجل بی‌دریغ برکندش

به دوستی جهان بر که اعتماد کند؟

که شوخ دیده نظر با کسیست هر چندش

به لطف خویش خدایا روان او خوش دار

[...]

دل شکسته که مرهم نهد دگربارش؟

یتیم خسته که از پای برکند خارش؟

خدنگ درد فراق اندرون سینهٔ خلق

چنان نشست که در جان نشست سوفارش

چو مرغ کشته قلم سر بریده می‌گردد

[...]

آسمان را حق بود گر خون بگرید بر زمین

بر زوال ملک مستعصم امیرالمؤمنین

ای محمد گر قیامت می‌برآری سر ز خاک

سر برآور وین قیامت در میان خلق بین

نازنینان حرم را خون خلق بی‌دریغ

[...]

دانی چه گفته‌اند بنی عوف در عرب

نسل بریده به که موالید بی‌ادب

خیری که برآیدت به توفیق از دست

در حق کسی کن که درو خیری هست

گر سفله به مال و جاه از آزاده بهست

سگ نیز به صید از آدمیزاده بهست

کس نیست که مهر تو درو شاید بست

پس پیش تو ناچار کمر باید بست

دولت جاوید به طاعت درست

سود مسافر به بضاعت درست

گوینده را چه غم که نصیحت قبول نیست

گر نامه رد کنند گناه رسول نیست

رفتن چو ضرورتست و منزل بگذاشت

من خود ننهم دلی که بر باید داشت

هر که گوید کلاغ چون بازست

نشنوندش که دیده‌ها بازست

گر راه نمایی همه عالم راهست

ور دست نگیری همه عالم چاهست

خواهی که به طبعت همه کس دارد دوست

با هر که در اوفتی چنان باش که اوست

اگر بواب و سرهنگان هم از درگه برانندت

ازان بهتر که در پهلوی مجهولی نشانندت

این بار نه بانگ چنگ و نای و دهلست

کاین بار شکار شیر و جنگ مغلست

از مایهٔ بیسود نیاساید مرد

مار از دم خویش چند بتواند خورد

گمان مبر که جهان اعتماد را شاید

که بی‌عدم نبود هر چه در وجود آید