رو گرد سراپرده اسرار مگرد

کوشش چه کنی که نیستی مرد نبرد

مردی باید زهر دو عالم شده فرد

کو جرعه درد دوستان داند خورد

بخت از در خان ما در آید روزی

خورشید نشاط ما بر آید روزی‌

و از تو بسوی ما نظر آید روزی

و این انده ما هم بسر آید روزی

ما را همه هر چه هست ایثار تراست

گوش از قبل سماع گفتار تراست

دیده نظر جمال بسیار تراست

جان و دل و دین نثار دیدار تراست‌

دیدیم نهان گیتی و اصل جهان

وز علت و عار برگذشتیم آسان‌

آن نور سیه ز لا نقط برتر دان

زان نیز گذشتیم نه این ماند و نه آن

پیش تو رهی چنان تباه افتادست

کز وی همه طاعتی گناه افتادست‌

این قصه کز آن روی چو ماه افتادست

این رنگ گلیم ما سیاه افتادست.

بایّ نواحی الارض ابغی وصالکم

و انتم ملوک ما لمقصدکم نحو

حال دل خود ترا نمودیم و شدیم

بر درد دل اندوه فزودیم و شدیم‌

عشق عذاب عاشق است و عاشق عذاب بلا.

در آتش تیز و آب من دانم بود!

در عشق تو، گبر ناب من دانم بود!

دل سوخته، جان کباب، من دانم بود!

من نیستم ای نگار، تو هستم کن

یک جرعه شراب وصل بر دستم کن‌

با من بنشین بخلوت و مستم کن

گر سیر شوی بنکته‌ای پستم کن‌

زین بیش مزن تو ای سنایی غم عشق

کآواره چو تو بسند، در عالم عشق‌

بپذیر تو پند و گیر یک ره کم عشق

کز آب روان گرد برآرد غم عشق

کم تقتلونا و کم نحبّکم

یا عجبا لم نحبّ من قتلا

هر چند بر آتشم نشاند غم تو

غمناک شوم، گرم نماند غم تو

پیش تو رهی چنان تباه افتادست

کز وی همه طاعتی گناه افتادست‌

این قصه نه زان روی چو ماه افتادست

کین رنگ گلیم ما سیاه افتادست‌

امروز که ماه من مرا مهمان است

بخشیدن جان و دل مرا پیمانست‌

دل را خطری نیست، سخن در جانست

جان افشانم که روز جان افشانست‌

گفتم: چه نهم پیش دو زلف تو نثار

گر هیچ بنزد چاکر آیی یک بار

پیشت بنهم این جگر سوخته زار

کاید جگر سوخته با مشک بکار

امروز که ماه من مرا مهمان است

بخشیدن جان و دل مرا پیمانست‌

دل را خطری نیست، سخن در جانست

جان افشانم که روز جان افشانست

اذا ما تمنّی النّاس روحا و راحة

تمنّیت ان القاک یا عزّ خالیا

روزی که مرا وصل تو در چنگ آید

از حال بهشتیان مرا ننگ آید

با خود ز پی تو جنگها دارم من

صد گونه ز عشق رنگها دارم من‌

در عشق تو از ملامت بی‌خبران

بر جان و جگر خدنگها دارم من

گفتم که براز اوج برین شد بختم

وز ملک نهاده چون سلیمان تختم‌

اکنون که بمیزان خرد بر سختم

از بنگه دونیان کم آمد رختم‌

گفتی مگذر بکوی ما در مخمور

تا کشته نشی که خصم ما هست غیور

گویم سخنی بتا که باشم معذور

در کوی تو کشته به که از روی تو دور!

گر کافرم ای دوست مسلمانم کن!

مهجور توام بخوان و درمانم کن!

گر در خور آن نیم که رویت بینم

باری بسر کوی تو قربانم کن!

جانان ندهم ز دست تا جان ندهم

من جان بدهم ز دست و جانان ندهم!

اکنون باری بنقد دردی دارم

کان درد بصد هزار درمان ندهم!