چو تنگی دید در صحرای سینه

ز سینه ریخت بر صحرا خزینه

تو تا مشغول بیتی و سفینه

از آن دریات نبود نم بسینه

ز من کینه مگیر ای سیم سینه

که از مستان کسی نگرفته کینه

سبک گشته دل ازتنگی سینه

همه مردان گران از آبگینه

اگر این هست صندوق خزینه

دلم خوش باد در صندوق سینه

برارد آب از دریای سینه

کند در چشم همچون آبگینه

نه دلی نه دیدهٔ نه سینهٔ

نه تنی نه مهری و نه کینهٔ

بود مجنونی بدست آئینهٔ

چون بکردی جمعه هر آدینهٔ

رسمی است میان اهل دل دیرینه

کز کینه تهی کنند دایم سینه

در دل همه حلم و بردباری باید

صاحبدل ریش سینه اندر کینه

هر روز فقیران را هم عید و هم آدینه

نی عید کهن گشته آدینه دیگینه

عیدانه بپوشیده همچون مه عید ای جان

از نور جمال خود نی خرقه پشمینه

ماننده عقل و دین بیرون و درون شیرین

[...]

قرابه‌بازِ دانا هش‌دار آبگینه

تا در میان نیفتد سودای کبر و کینه

چون شیشه بشکنی جان بسیار پای یاران

مجروح و خسته گردد این خود بود کمینه

وآنگه که مرهم آری سر را به عذر خاری

[...]

صوفی نشوی به فوطه و پشمینه

نه پیر شوی ز صحبت دیرینه

صوفی باید که صاف دارد سینه

انصاف بده صوفی و آنگه کینه

امروز منم احمد، نی احمد پارینه

امروز منم سیمرغ، نی مرغک هرچینه

شاهی که همه شاهان، خربندهٔ آن شاهند

امروز من آن شاهم، نی شاه پریرینه

از شربت اللهی، وز شرب اناالحقی

[...]

یا محب حق بود لعینه

لاسواه خائفا من بینه

دل تو هست همچو آئینه

پاک و صافی نهفته در سینه

حرص و دل هردو در یکی سینه

روی زنگی‌ست پیش آیینه

شب معراج و قدر و آدینه

در برات من‌اند دیرینه

ای آرزوی هزار سینه

وندر دل تو هزار کینه

هستم ز برت که هست پیدا

در جامه چو می در آبگینه

هر قطره خون ز چشم من هست

[...]

به همراهی وزیر سخت کینه

نباتش در لب و زهرش به سینه

نشیند اهل دولت را به سینه

چو می در جام و گوهر در خزینه