ای روی تو چون تخته سیمین و نبشته

دو صاد و دو جیم از تبتی مشک در آن سیم

بر صاد فتادست مگر نقطه جیمت

با نقطه شده صادت و بی نقطه شده جیم

چون برد آستین کند پر سیم

ندهد هیچ بورک اینت غنیم

چون نیست مقام ما در این دهر مقیم

پس بی می و معشوق خطائیست عظیم

تا کی ز قدیم و محدث امیدم و بیم

چون من رفتم جهان چه محدث چه قدیم

چون نیست مقام ما درین دهر مُقیم،

پس بی می و معشوق خطایی است عظیم.

تا کی ز قدیم و مُحْدَث امّیدم و بیم؟

چون من رفتم، جهان چه مُحْدَث چه قدیم.

مست و شادان در آمد از در تیم

کرده بیجاده جای در یتیم

زیر خط زبر جدش میمی

زیر زلف معنبرش صد جیم

زیر آن جیم طوبی و فردوس

[...]

سپهر دولت و دین آفتاب هفت اقلیم

ابوالمظفر شاه مظفر ابراهیم

کشید رایت منصور سوی لوهاور

به طالعی که تولا کند به دو تقدیم

قضا ز هیبت او دیده حال شرع قوی

[...]

روی بازار ملک هفت اقلیم

پشت حق بوالمظفر ابراهیم

شهریاری که طول عرض فلک

همتش را نیامدست جسیم

کوه با حلم او به مایه سبک

[...]

بدواره نامی که کردش دو نیم

دل شاه ارژنگ شد پر ز بیم

همه زیر برگستوان کجیم

بدی کوه را دل از ایشان دونیم

همانا که از من نداری تو بیم

که از من دل جان نباشد دو نیم

مرا هست از رستم زال بیم

ازایرانیان اوست ما را غنیم

کلک روانت شدست مرکز امید و بیم

گه چو دعای مسیح‌ گه چو عصای‌ کلیم

هست ز نقل و ز نقش عادت او مستقیم

گه شد عطار مشک‌ گه شده نقاش سیم

به انگشت مه را کند بر دو نیم

چرا تنگ باشد بر او زرّ و سیم

سپاهی مر او را چو دیو رجیم

جهان از تف تیغشان پر ز بیم

وز آن هفت تن همنشست وندیم

که بودند اصحاب کهف ورقیم

چهارم به پهلو به یک سال و نیم

به دریا همی راند باید به بیم

فزونتر مکش پای خویش از گلیم

که باشد ز سرمات یکباره بیم

بماند اندر آن مرز دو سال و نیم

سپاهش توانگر شد از زرّ و سیم

یکی هول راه است با ترس و بیم

رسیدن به خشکی به یک سال و نیم

چو نادان ز غمری، و دانا ز بیم

بپذرفت گفتار دیو رجیم