همی‌راند بی‌راه دل پر ز بیم

همی‌برد با خویشتن زر و سیم

شود تامیانش کنم بدو نیم

به یزدان که نفروشم او را به سیم

ز تیمار او شد دلش به دونیم

یکی تنگ تابوت کردش ز سیم

یکی کوه زرین یکی کوه سیم

نشسته تو اندر میان دل به بیم

گرو شهریارست پس من کیم

درین تنگ زندان ز بهر چیم

میانش به خنجر کنم به دونیم

بخرید چیزی که باید بسیم

روانش پر از غم دلش به دو نیم

همی‌داشتی زان به دل ترس و بیم

گر او شهریارست پس من کیم

برین کوه گوید ز بهر چیم

سپه را کنم زان سپس به دو نیم

سرآمد کنون روز پیکار و بیم

همی رفت پیران پر از درد و بیم

شد از کار رستم دلش به دو نیم

فراوان گهر باید و زرو سیم

برفتن پر امید و بودن به بیم

گشادند گردان کمرهای سیم

بپوشیدشان جامه های گلیم

دل شیر غران از ایشان به بیم

همه غرقه در آهن و زر و سیم

ستمکارگان را کنم به دو نیم

کسی کو ندارد ز دادار بیم

دارم ز خدا خواهش جنات نعیم

زاهد به ثواب و من به امید عظیم

من دست تهی میروم او تحفه به دست

تا زین دو کدام خوش کند طبع کریم

دی تازه گلی ز گلشن آورد نسیم

کز نکهت آن مشام جان یافت شمیم

نی نی غلطم که صفحه‌ای بود از سیم

مشکین رقمش معطر از خلق کریم

ما بین دو عین یار از نون تا میم

بینی الفی کشیده بر صفحهٔ سیم

نی نی غلطم که از کمال اعجاز

انگشت نبیست کرده مه را بدو نیم

معطر کن باد عنبر نسیم

نظام آور کار در یتیم

همه روی حسن و همه موی میم

همه زلف تاب و همه جعد جیم

به یک زخم شمشیر کردش دو نیم

بیفزود اندر دل خلق بیم