به مهر اندوده دلهای کریمان

به گرد آلوده سرهای یتیمان

قطب زمن و پناه ایمان

سر جمله جملهٔ کریمان

یکروز بپرسید منوچهر ز سالار

کاندر همه عالم چه به ای سام نریمان

او داد جوابش که درینعالم فانی

گفتار حکیمان به و رفتار فهیمان

ای کفر سر زلف تو غارتگر ایمان

جان داده بر نرگس مست تو حکیمان

دست از طلبت باز نگیرم که بشمشیر

کوته نشود دست فقیران ز کریمان

گر دولت وصلت بزر و سیم برآید

[...]

بباد سرد از جان کریمان

بآب گرم از چشم یتیمان

با بخت تو تخت سخت پیمان

خاتم داری تو را سلیمان

شد باز به عشق تازه پیمان

وز کرده خویش پشیمان

از هر چه مرا شکست پیمان

هستم ز همه کنون پشیمان

با خاک رود درست پیمان

وز کرده خود شوی پشیمان

حدیثی بشنو از قول حکیمان

مکن کاری کز آن گردی پشیمان

به مهراندوه دل های کریمان

به گرد آلوده سرهای یتیمان

برون صد پاره چون جیب یتیمان

درون آواره چون جیب کریمان

از نسبت توست چون کریمان

آزادیم از در لئیمان

از درگه رحمت کریمان

خالی نرودکف لئیمان

غرض آن‌قدر گفت از دین و ایمان

که از گُه خوردنم گشتم پشیمان

چو کشتی کینه در قلب صمیمان

ندارد سود اگر گشتی پشیمان

همگی بی‌عقیده و ایمان

بسته با دزد و راهزن پیمان