چو زنهار خواهد کرم پیشه کن

ببخشای و از مکرش اندیشه کن

الا گر جفاکاری اندیشه کن

وفا پیش گیر و کرم پیشه کن

نخست آدمی سیرتی پیشه کن

پس آن گه ملک خویی اندیشه کن

خرد کار بند و رهی پیشه کن

ز انجام این رزم اندیشه کن

مشو بدگمان راستی پیشه کن

ز دادار گیتی بس اندیشه کن

ز نیروی و پیکار اندیشه کن

خردمندی این جایگه پیشه کن

از کجی و کجروی اندیشه کن

پیروی راستروان پیشه کن

روزی ازین واقعه اندیشه کن

قاعده دادگری پیشه کن

که از ظلمت ظلم اندیشه کن

پی آزمون عدل را پیشه کن

لطف و احسان و کرم را پیشه کن

نیکویی کن وز بدی اندیشه کن

عشق گوید نامرادی پیشه کن

عقل گوید عاقبت اندیشه کن

وصل خواهی عجز و زاری پیشه کن

ورنه از روز فراق اندیشه کن

بیا چون من از آتش اندیشه کن

ره توبه گیر و ورع پیشه کن

نخست آدمی سیرتی پیشه کن

پس آن گه ملک خوئی اندیشه کن

نخست آدمی سیرتی پیشه کن

پس آن گه ملک خوئی اندیشه کن

ز من بشنو، از زهد اندیشه کن

بهار است، دیوانگی پیشه کن

هان نچشی زین عسل اندیشه کن

منع دل و منع هوس پیشه کن

شیوه گوهر طلبان پیشه کن

گر مروی وام ز اندیشه کن

سر به پیش انداختن از بردباری پیشه کن

رخنه در بنیاد کوه بیستون زین تیشه کن

بگسل از طول امل سررشته پیوند دل

میوه نخل حیات خویش را بی ریشه کن

چون بود معشوق شیرین، جان شیرین قحط نیست

[...]

تا هوا ابر است ساقی، باده ای در شیشه کن

قدر فرصت را بدان، از آسمان اندیشه کن

خون مشرب باش، یکسان جوش زن با خار و گل

نخل خوش پیوند شو، در هر زمینی ریشه کن

شاهدِ مِی می رسد آگاه گردان هوش را

[...]