چو نامه برو خواند فرخ دبیر

رخ شهریار جهان شد چو قیر

هم از جنگ جستن نگشتیم سیر

بجایست شمشیر و چنگال شیر

ولیکن به فرمان یزدان دلیر

نباشد ز خاشاک تا پیل و شیر

چنین داد پاسخ به پیران پیر

که هست اینک گفتی همه دلپذیر

نماند ترا با پدر جنگ دیر

کهن شد سرش گردد از جنگ سیر

چو چشمش ز دیدار من گشت سیر

بر سیر دیده نباشند دیر

برآشفت گیتی ز تور دلیر

کنون روی گیتی شد از جنگ سیر

دگر اندریمان سوار دلیر

چو ارجاسپ اسپ افگن نره شیر

نیاید برو منجنیق و نه تیر

بباید ترا دیدن آن ناگزیر

چه مشک و چه کافور و عود و عبیر

چه دیبا و چه تختهای حریر

بزد هم بر آن گونه دو چوبه تیر

برو آفرین کرد برنا و پیر

ندیدست کس جفت با پیل شیر

نه آتش دمان از بر و آب زیر

اگر بچهٔ شیر ناخورده شیر

بپوشد کسی در میان حریر

پراندیشه بنشست بیدار دیر

همی گفت رازیست این را به زیر

نخستین ز اغریرث اندازه گیر

که بر دست او کشته شد خیره خیر

فریبرز کاووس درنده شیر

که هرگز ندیدش کس از جنگ سیر

چنین داد پاسخ که درنده شیر

نیارد سگ کارزاری به زیر

چنین است کردار این گنده پیر

ستاند ز فرزند پستان شیر

همان گوش از آوای او گشت سیر

همش لحن بلبل هم آوای شیر

چو طوس و چو گودرز و گیو دلیر

چو شاپور و فرهاد و رهام شیر