خریست مخلص خر نامه خران بزرگ

که هست مطلع و مقطع ز . . . ایه وز خدو

خریست چون خر بوالاشعب طمع پیشه

بشعر کاو برنده بهر کس از هر سو

چو کاو ریختن آلوده طبع او از شعر

همی تراشد آلایش از سرین بسرو

بخر گدائی چون استر سپید بدن

مهار حرص به بینی زنان زنان زانو

خریست شاعر و تقطیع شعر او اینست

معالفن علفا تن معالفن علفو

سیه گلیم خری ژنده جل و پشما کند

که ژندگیش نه در پی پذیرد و نه رفو

بخر گدائی چون خم شوخش آب گرفت

نه هر بگوش درآرد از آن سپس نه چشو

چو سوزنی پس او گوش عرزدن گیرد

بخواب خرگوش اندر شود بعادت و خو

بدان صفت که خر پشت ریش را بر ریش

تفو زنیده بر او با دو صد هزار تفو

کمان شدم ز غم عشق آن کمان ابرو

که هست زیر لب لعل فام او لؤلو

غم فراق تو بندی نهاد بر پایم

که بر ندارم دست از دل و سر از زانو

ز مهر خسته عشقش بود تن زاهد

[...]

ای ز قدر تو آسمان در گو

آفتاب از تو در خجالت ضو

قدر و رای تو از ورای سپهر

آفتابی و آسمانی نو

دل و دست تو گاه فیض و سخا

[...]

گفتی چه شود کار فراقت یک‌سو

چون اشک چو شمع گرم باشم بی‌تو

آن روز ز روبهای اشکت به کجا

وان گرم سریهای چو اشکت پس کو

سخن بی غرض از من بشنو

بر دشمن مشو ایدوست مشو

دشمنان راه بدت آموزند

مشنو هرزه دشمن مشنو

با تو امشب ندبی خواهم باخت

[...]

در بهار ان دم تو ساید مشک

در خزانها کف تو پاشد زو

هر تخم که کاشتم نیامد به درو

تا چند خودر کهنه دلم غصه نو

سنبل نیم ای صنم! که گویم که برو

زین شهر تو گوئی مرو ای باب مرو!

هموم رجال فی امور کثیرة

و همّی من الدنیا صدیق مساعد

هر کسی محراب دارد هر سویی

باز محراب سنایی کوی او

اذا ما تمنّی الناس روحا و راحة

تمنّیت ان القاک یا عز خالیا

هر کسی محراب دارد هر سویی

باز محراب سنایی کوی تو

یا من الی وجهه حجّی و معتمری

ان حجّ قوم الی ترب و احجار

هر کسی محراب دارد هر سویی

باز محراب سنایی کوی تو

کم تقتلونا و کم نحبّکم

یا عجبا لم نحبّ من قتلا

هر چند بر آتشم نشاند غم تو

غمناک شوم، گرم نماند غم تو

هم تو مگر سامان کنی

را هم بخود آسان کنی‌

وین درد را درمان کنی

زان مرهم احسان تو