آینه چون زنگ باشد روی را

تف زنگ آرد در آنجا موی را

ای سخت گرفته جادوی را

شیری بنموده آهوی را

از سحر تو احولست دیده

در دیده نهاده‌ای دوی را

بنموده‌ای از ترنج آلو

[...]

شه بدو بخشید آن مه روی را

جفت کرد آن هر دو صحبت‌جوی را

یک شب اعرابی زنی مر شوی را

گفت و از حد برد گفت و گوی را

چون شما این نفس دوزخ‌خوی را

آتشی گبر فتنه‌جوی را

بشنوی از قال های و هوی را

کی ببینی حالت صدتوی را

رغم این نفس وقیحه‌خوی را

که نپوشد رو خراشم روی را

که در افکندم به کیوان گوی را

در کشید ای اختران هم روی را

از دگر جوها مگیر این جوی را

ماه دان این پرتو مه‌روی را

من بدین خوبیّ و زیبایی ندیدم روی را

وین دلاویزیّ و دلبندی نباشد موی را

روی اگر پنهان کند سنگین‌دل سیمین‌بدن

مشک غمازست نتواند نهفتن بوی را

ای موافق‌صورت‌ومعنی که تا چشم من است

[...]

چو حجت نماند جفا جوی را

به پرخاش در هم کشد روی را

زنی گفت بازی کنان شوی را

عسل تلخ باشد ترش روی را

پرده عاشقان درد پرده کند چو روی را

هر طرفی دلی فتد شانه کند چو موی را

دل که ز خلق می برد نیست برای مردمی

طعمه فراخ می کند بهر سگان کوی را

وه که نداری آگهی از دل بی قرار ما

[...]

به صندوق در کرده مه روی را

پریوش نگار سمن بوی را

بیارم پری دخت مه روی را

نگار سمن بوی دلجوی را

بگیر آن سیه روی بدخوی را

پراکنده کن بر مهش موی را

عاشق روی توام از من مپوش آن روی را

پرده بردار از رخ و بر رو میفگن موی را

تا بروز وصل تو چشمش نبیند روی خواب

هر که یک شب همچو من در خواب دید آن روی را

گرد میدان زمین سرگشته گردم همچو گوی

[...]

که بیند در او سیرت و خوی را

بدانسان که در آینه روی را

در بغل آرزو کند، تیغ تو تندخوی را

عرضه کنم اگر به گل، زخم شکفته روی را

مشک به کوی بیزدت، طرّه به باد اگر دهی

دل به کنار ریزدت، شانه کنی چو موی را

رشک ریاض خلد شد، دیده ز فیض عارضت

[...]

ز کف هشتن متاع اخر ویرا

بدل بستن حطام دنیوی را