حیف بر آدمی ابله نادان ضعیف

که‌جهولست‌وظلوم است و جزوع است و منوع

هم مگر عین عنایت نظری فرماید

ورنه کس جان نبرد از خطر نفس ملوع

عشق گر مرکز این دور نبودی نشدی

[...]

قوس عارج بحر عود است و رجوع

پایه پایه نور را در وی طلوع

وان رحیمی دم شده قوس رجوع

کاندرو اضواء را باشد طلوع

اِنَّ بَعْضاً مِنْهُمْقَومٌ رُکُوع

رَاکِعُونَ دَائِماً فَرْطَ الخُشُوع

چه ماه بود که از خانه کرد طلوع

که کرد از پی تعظیمش آفتاب رکوع

به چشم صورت و معنی توان مشاهده کرد

کمال قدرت صانع در اینچنین مصنوع

مرا ز هرچه در آفاق طبع مستغنی است

[...]

پس او از معنی خود گشته موضوع

بر او اطلاق سر نهی است و ممنوع

دگر رأس غضب از حلم مقطوع

شود هم از تواضع کبر ممنوع

تو را گویم علمتهای مجموع

ریارا کی شود سر تا که مقطوع

به زیر زلف تو رخشنده چهرهٔ مطبوع

چنان بود که به شب، آفتاب کرده طلوع

به پیش قبلهٔ ابروت، آن سیه گون زلف

چو قنبر است که خم گشته از برای رکوع

از این سپس به پریشانی سر زلفت

[...]

خبر مقارن این حال باز شد مسموع

که قتل شوهر زهرا به کوفه یافت وقوع

یک طرف با حق ز عصیان در خضوع

یک طرف بی‌صبر و تاب از درد جوع

برین تدبیر و این صنعست بالطوع

ولیکن مهدویت نیست بالنوع

مهر گردون از جلالش در رکوع

از شعاعش دوش میگردد طلوع

گشت بی عاطفتی باز شروع

یافت حرص و ولع و جهل و شیوع

لیک چو خورشید نماید طلوع

تافتن اول کند آنجا شروع