ز تیر عشقت اینجاگه بدوزد

پس آنگه بودت اینجاگه بسوزد

چو ذرّه جملگی در خور بسوزد

پس آنگه آتشی درخور فروزد

همی خواهد که خود را برفروزد

بیک دم پیش شمع او بسوزد

همی خواهد که خود را برفروزد

بیک دم پیش رویش جان بسوزد

اناالحق گوید و خود را بسوزد

بنور عشق کلّی برفروزد

شود گل چون در این گلخن بسوزد

پس آنگه آتشی دیگر فروزد

گهی چون آتشی اینجا بسوزد

گهی چون شمع دیگر برفروزد

گهی چون آتش اینجا خود بسوزد

گهی چون باد آتش بر فروزد

نبوّت مر ترا آتش فروزد

نمود جسمت اینجاگه بسوزد

مر این دم چون زند خود را بسوزد

چو شمعی بود خود را برفروزد

بر سوز دل من دل آتش سوزد

آب از نم چشم من تری اندوزد

شب تیرگی از روز سیاهم توزد

غم ناخوشی از حالت من آموزد

چراغی را که ایزد برفروزد

هر آنکس پف کند دانی چه سوزد

کجا از دوزخ اندیشد تنی کز مهر تو سوزد

چرا یاد بهشت آرد دلی کز مهرت افروزد

گر افلاطون شود زنده شود شیدا و چون بنده

ز عشق آن لب و خنده زلفظش ابجد آموزد

روا باشد به جان تو که در دور زمان تو

[...]

اگر صد سال گَبْر آتش فروزد

اگر یک دم در او افتد بسوزد

سخن از وی دلیر آموزد

زان سخن همچو شمع افروزد

هیچ از صنعتش نیاموزد

گرچه خود را ز ی اد او سوزد

نار دروی زدند تا سوزد

تا که آن فتنه بیش نفروزد

کس ز خود هیچ پیشه ناموزد

بی چراغی چراغ نفروزد

خال مصباح چون برافروزد

شب خلوت ز شمع من سوزد

بر آن شد کاتش کین بر فروزد

درو بهرام چوبین را بسوزد