چو در خانقاه آمد از راه دور

بسان منوچهر در جنگ تور

شمع خاموش شد ولیکن نور

هست در جای خود ز چشم تو دور

یکی چاره کن رفتنش را به گور

و گرنه چه از سرمه با چشم کور

کسی از بوی گل شود مخمور

کز گلستان انس باشد دور

آه ازآن روزی که گردیدم من از وصل تو دور

هوشم از سر رفت و طاقت از دل و از دیده نور

باد هجران در بهار وصل یغما پیشه کرد

دولت دیدار را از این حشم آمد فطور

بی‌دم صبح وصالت در پس شام غمم

[...]

پس ازین چار استاد هنرور

سخن‌های من و غیر من آور

بیا ساقی افتادم از یار دور

به جامی که بخشد دلم را سرور

ز هجر تو از دیده‌ام رفته نور

میم ده که دورم ز عقل و شعور!

جلوه ئی میخواست مانند کلیم ناصبور

تا ضمیر مستنیر او گشود اسرار نور

از فراز آسمان تا چشم آدم یک نفس

زود پروازی که پروازش نیاید در شعور

خلوت او در زغال تیره فام اندر مغاک

[...]

باز سوی حق رمید آن ناصبور

بود معراجش نماز با حضور

ای فروغت صبح اعصار و دهور

چشم تو بینندهٔ ما فی الصدور

جان تو بر محنت پیهم صبور

کوش در تهذیب افغان غیور

نبینی که چشم جهان بین هور

همی گردد از غاز او روز کور

شعله اش گیرنده چون کلب عقور

هولناک و زنده سوز و مرده نور

غیب ها از تاب او گردد حضور

نوبت او لایزال و بی مرور

ما ترا جوئیم و تو از دیده دور

نی غلط ، ما کور و تو اندر حضور

بندهٔ آفاق گیر و ناصبور

نی غیاب او را خوش آید نی حضور

زندگی از لذت غیب و حضور

بست نقش این جهان نزد و دور

شیوه های زندگی غیب و حضور

آن یکی اندر ثبات آن در مرور

ای مثال مرده در صندوق گور

می توان برخاستن بی بانگ صور