دل چه خورده‌ست عجب دوش که من مخمورم

یا نمکدان کی دیده‌ست که من در شورم

هر چه امروز بریزم شکنم تاوان نیست

هر چه امروز بگویم بکنم معذورم

بوی جان هر نفسی از لب من می آید

[...]

چون می‌دانی که از نکوئی دورم

گر بگریزم ز نیکوان معذورم

او همچو عصا کش است و من نابینا

من گام به خود نمیزنم مأمورم

گر تو کنعانی نداری باورم

گر دو صد چندین نصیحت پرورم

من گمان بردم که ایمان آورم

تا ازین طوفان خون آبی خورم

دوست نزدیکتر از من به من است

وینت مشکل که من از وی دورم

چه کنم با که توان گفت که او

در کنار من و من مهجورم

سرمه گوید در آن فنا نورم

گشت حالم ز سرمگی دورم

همگان عاشق اند بر نورم

گرچه اندر نقوش مستورم

تا بدانی کزین صفت دورم

نزد حق بی‌گناه و مغفورم

دلم ببرد و قرارم برفت و معذورم

که کرد مستِ خراب آن دو چشمِ مخمورم

بتی که در طلبِ وصلِ او چو مدهوشان

گرم سر و دل و ترتیب نیست معذورم

مقرّرست به نزدیکِ عاقلانِ جهان

[...]

که نه سرد و خنک چو کافورم

به دو جو دستگاه مغرورم

ساقیا جامی دگر پیش آورم

تا به شادی محمد واخورم

از دست دل بر آنم کز جان خود بشورم

بیرون جهم که باشد خون با گوزن و گورم

دیوانه ام من، ای دل، زان شمع یادم آور

کاتش زنم جهان را، ناگه اگر بشورم

ذوق خرد نجویم کز غم کشان عشقم

[...]

وگر تو ناصبوری کز تو دورم

چه پنداری که بینی من صبورم

ولی من گو چه صد فرسنگ دورم

چو بینی روز تا شب در حضورم

همی کن هر چه خواهی در حضورم

مکن بهر خدا از خویش دورم

نخست از پرده این صبح نشورم

نمود از مطلع الانوار نورم

برای آن همی دادی غرورم

که بر بندی به هر نزدیک و دورم

روشنایی ببخش از آن نورم

از در خویشتن مکن دورم

مدتی شد که از وطن دورم

غربتم رنجه کرد و رنجورم

تا من از صحبت تو مهجورم

خسته و ناتوان و رنجورم

تا برفتی ز پیش دیدهٔ ما

ای بت دلفریب منظورم

بی رخ تو جهان نمی بینم

[...]