چون به طاعت نگه کنی گنهست

عاشق خویش بین چه مرد رهست؟

باشه که بخوبی رخش افزون ز مهست

گر نرد ندیمانه نبازیم بهست

با شاه نیارم بگرو برد از آنک

هر چیز که هست بنده را زان شهست

گفتم صنما گرچه رخت همچو مهست

لیکن رقم سیاه بروی نه بهست

گفتا که چنین مگوی من لاله رخم

آخر نه که پاره ئی ز لاله سیهست

در فهم همین نکته بسی عزت و جاهست

این نکته که: آن دلبر ما در همه جا هست

هرجان، که دمی واقف اسرار خدا شد

او در کنف عاطفت ظل الهست

در مملکت سر دل سینه عشاق

[...]

زان یار جفا پیشه، که پشتست و پناهست

غافل مشو، ای دوست، که آن عین گناهست

ای یار، مشو غافل از آن خسرو جانها

زان شاه دل افروز، که سلطان سپاهست

در مذهب ما جمله بیک نرخ روانست

[...]

هرچند اگر سرخ و سفیدست و سیاهست

فی الجمله همه جام شرابات الهست

بر هیچ مکن تکیه و مگریز ز هر سو

کان شاه دل افروز ترا پشت و پناهست

زهد و ورع و خرقه و سجاده و تسبیح

[...]

خود نه پیرست او که شیطان رهست

از طریق رهروان کی آگهست

طالبان را این سخن پیر رهست

این کسی داند که جانش آگهست

گرچه آن مجذوب از حق آگهست

تابع مجذوب بی شک گمرهست

از محبت گشت ظاهر هر چه هست

وز محبت می نماید نیست هست

در حقیقت ما و من سد رهست

من نگوید هر که از حق آگهست

باز گفتش که چون شبت سیه‌ست

در شب تیره مشعل تو مه‌ست

به ادب راه رو ای ناله که بیت الهست

شوخی طبع گران بر دل این درگاهست

زاسرار غیب یک سر مو آنکه آگهست

داند که حضرتش ز مکان هم منزهست

هرچه هست اندر جهان چون از تو هست

هرچه دارم من فدای هرچه هست

تن شاهی که فراز فلکش پای گهست

خفته بر خاک رهست

که آن خود کاشف از موت سیاهست

فنای ذات عارف در الهست

تواضع کان ز بهر مال و جاهست

خلاف امر و تعظیم الهست

خود به نسبت این رعیت آن شهست

در کمال آن بیخبر این آگهست

گفت آری رخ‌بختم سیهست

من گنهکارم و او بی گنهست