نبود ار حکمتی در صحبت من

چه میکردم درین صندوق آهن

ترا بگشود و ما گشتیم روشن

ترا بر بست و ما ماندیم ایمن

نه هر کوهی، بدامن داشت معدن

نه هر کان نیز دارد لعل روشن

خار را گفتم، که خلخالش مکن

مار را گفتم، که طفلک را مزن

مادر من، گفت در طفلی بمن

رو، بکوش از بهر قوت خویشتن

گر تو میبودی به محضر، جای من

همچو من، کوته نمیکردی سخن

‫آخر چه شد بهانة نفرین شده فلک ؟‬

‫بیر سوْروشون بو قارقینمیش فلکدن‬

‫زین گردش زمانه و این دوز و این کلک ؟‬

‫نه ایستیوْر بو قوردوغی کلکدن ؟‬

‫گو این ستاره ها گذرد جمله زین اَلَک‬

[...]

بنفشه زلف من ای سرو قد نسرین تن

که نیست چون سر زلفت بنفشه و سوسن

بنفشه زی تو فرستادم و خجل ماندم

که گل کسی نفرستد به هدیه زی گلشن

بنفشه گرچه دلاویز و عنبرآمیز است

[...]

نباشد در مقام حیله و فن

کم از ناپارسا زن پارسا زن

چنان نازک‌اندام و سیمینه‌تن

که سیمین‌تن نازک‌اندام من

گر بگوید روبه افسونگر نیرنگ‌باز

کز فریب و حیله دورم، بشنو و باور مکن

ور بگوید مرده‌خور کفتار، کز بهر ثواب

خادم اهل قبورم بشنو و باور مکن

ور بگوید سنگ‌پشتی بی‌نوا، کز چابکی

پهنه‌پیما، چون ستورم، بشنو و باور مکن

ور دغل‌بازی کند دعوی، که دولت‌خواه تو

در غیاب و در حضورم، بشنو و باور مکن

ور بگوید قاضی مسکین، که در هنگام رأی

دشمن ارباب زورم، بشنو و باور مکن

ور بفرماید وکیلی، در بهارستان، که من

سیر از این دارالغرورم، بشنو و باور مکن

می ده به یاران کهن

ای ماه من