یاد آرید در آن بستر ناز

ای فرو خفته بهم فرزندان

زبن شبان سیه عمرگداز

که سر آورده پدر در زندان

یاد آر ای پسر خوب‌خصال

کز تبه کاری این مردم دون

پدرت گشت به خواری پامال

تا تو گردی به شرافت مقرون

پسر من‌! تو به روز کیفر

ریشهٔ عاطفه از دل برکن

از سرکیفر دزدان مگذر

تا پشیمان نشوی همچون من

بخ بخ ای مرغ شباهنگ ز شاخ

با من دلشده دمسازی کن

تو هم ای دل به ره حق گستاخ

با شباهنگ هم‌آوازی کن

تا بی‌خردان به آزمایش

مستیز و ره وقار بگزین

فارغ ز نکوهش و ستایش

خونسرد به‌آفرین و نفرین

بندهٔ یاسای او گشتند شاهان زمن

وز در تبریز ملک آراست تا حد پکن

اندر آن گلگشت خرم جمله کردند انجمن

هم در آن کنکاش‌، نادر کرد آغاز سخن

کلبه‌ها بی‌دریچه و روزن

تنگ و تاریک چون دل دشمن

روزی آمد علیم در بر من

گفت خود را به ناخوشی می‌زن

زان که آنجاست در ادارهٔ من

نانت آنجاست غرق در روغن

دشمن مردمان به سرّ و علن

کز چه دارند مردمش دشمن

هست بر سقف او یکی روزن

که شود حبسگاه از آن روشن

من و او چون رویم ازین مسکن

«‌بانک‌» ماند از او و بانک زمن

دیده می‌شد ز زیر پیراهن

کتف و پستان و ران و باقی تن

یادم آمد که با «‌سنائی‌» من

گفته‌ام‌پیش‌از این به خواب سخن