ور شنیدستی‌ چرا جان می‌کَنی‌

جمله‌ اینها دانی‌ و تن‌ می‌زنی‌

هرچه‌ خواهد نفس‌ دونت‌ ای دنی‌

شرع حق‌ دانی‌ و بر وی موقنی‌

تو ز تهلیل‌ ار به‌ حرفم‌ موقنی‌

نی‌ موحد بل‌ به‌ ظاهر مؤمنی‌

ور نداری حرف‌، مغلوب‌ منی‌

چون حدیث‌ از گرز و میدان می‌کنی‌

طاهر از ارجاس دنیای دنی

شمس از آنها کسب کرده روشنی

چشمه ها دانی چه باشد ای سنی؟

ده حواس ظاهری و باطنی

عشق میگوید به گوشم با فنی

گر ز جان لافی در این ره کودنی

از شما یعنی کُشند آنجا تنی

هم شما شاید کُشید اهریمنی

ما فقیریم از دو صد ره ای غنی

از غنی بهر فقیر است ایمنی

پس احاطه بر وجود ممکنی

نیست ممکن گر به وحدت موقنی

گفت بدهم من حیات و ایمنی

بخشم آن کس را که باشد کُشتنی

آن حجاب از پیش چون دورافکنی

من تو هستم در حقیقت، تو منی

نیستم محتاج و بالذاتم غنی

هست فرع احتیاج این دشمنی

جمله محتاجند و ذات تو غنی

بر تو زیبد کبریایی و منی

بس که ای شوخ پری چهره تو نازک بدنی

از حریری تن گلبرگ تو را پیرهنی

نتوانم به گل یاسمنت نسبت داد

که نازک بدنی، به ز گل یاسمنی

چون گل روی تو یک گل نبود در گلزار

[...]

رسید بر دروازه دید پیر زنی

نه پیرزن که دو مشت استخوان به یک کفنی

دید در مکه به نزدیک منا پیرزنی

کودک خُرد به پیرامُن وی چند تنی

به عضو عضو جنابش همین که بوسه زنی

سپند اشک بر وی چو مجمرش فکنی

شد به هامون با همه شیر او ژنی

هر طرف سرگرم در صید افکنی

با همه دارایی آن مرد غنی

بُد بخیل و پست و بی‌خیر و دنی