چنین تا رسیدند در شهر گنگ

کزان بود خرم سرای درنگ

ازین پس نه آشوب خیزد نه جنگ

به آبشخور آیند میش و پلنگ

به توران و ایران کس این را به چنگ

نیارد گرفتن به هنگام جنگ

سر سروران اندر آمد به تنگ

سزد گر بسازیم با شاه جنگ

بدین کوه بینی دو فرسنگ تنگ

ازین روی و زان روی دیوار سنگ

سیاوش فرود آمد از نیل رنگ

مر او را گرفت اندر آغوش تنگ

ز دیبا و اسپان به زین پلنگ

به زرین ستام و جناغ خدنگ

ز گستردنیها و از بوی و رنگ

ببین تا ز گنجت چه آید به چنگ

کمان خواست با تیرهای خدنگ

شش اندر میان زد سه چوبه به تنگ

بدو گفت کای یادگار پشنگ

چه دارم به گیتی جز از تو به چنگ

ندانی که پروردگار پلنگ

نبیند ز پرورده جز درد و چنگ

همی از شتابش به آمد درنگ

که پیروز باشد خداوند سنگ

فرنگیس گفت ای گو شیرچنگ

چه بودت که دیگر شدستی به رنگ

بسیچید و بنشست خنجر به چنگ

طلایه فرستاد بر سوی گنگ

ز بیم سیاوش سواران جنگ

گرفتند آرام و هوش و درنگ

همه با سیاوش گرفتند جنگ

ندیدند جای فسون و درنگ

نهادند بر گردنش پالهنگ

دو دست از پس پشت بسته چو سنگ

همان گیو کز بیم او روز جنگ

همی چرم روباه پوشد پلنگ

سیاووش را دست بسته چو سنگ

فگندند در گردنش پالهنگ

نمانم که یازد بدین شاه چنگ

مرا گر سپارد به چنگ نهنگ