پدر بود در ناز و خز و پرند

مرا برده سیمرغ بر کوه هند

سپهدار بگشاد از نامه بند

فرود آمد از تیغ کوه بلند

به خواب اندرد آرد سر دردمند

ببندد در جنگ و راه گزند

مرا دل بدین نیستی دردمند

اگر ایمنی یابمی از گزند

مرا خواست کارد به خم کمند

چو دیدم خمیدم ز راه گزند

نشست از بر تازی اسپ سمند

چو زرین درخشنده کوهی بلند

ز باد عمود تو کوه بلند

شود خاک نعل سرافشان سمند

میان را ببستم به نام بلند

نشستم بران پیل پیکر سمند

ز سر تا به دمش چو کوه بلند

کشان موی سر بر زمین چون کمند

گسی کردمش با دلی مستمند

چو آید به نزدیک تخت بلند

به زرین و سیمین دوصد تیغ هند

جزان سی به زهراب داده پرند

نیاید چنین کارش از تو پسند

میان را به خون ریختن در مبند

که از تو نیاید به جانم گزند

نه آنکس که بر من بود ارجمند

من اینک به پیش توام مستمند

بکش گر کشی ور ببندی ببند

یکی نامه با لابهٔ دردمند

نبشتم به نزدیک شاه بلند

چماند به کاخ من اندر سمند

سرم بر شود به آسمان بلند

بیامد بر تخت شاه ارجمند

بپرسید ازو شهریار بلند

کنند انجمن پیش تخت بلند

به کار سپهری پژوهش کنند

نخست از ده و دو درخت بلند

که هر یک همی شاخ سی برکشند

دو سرو ای دو بازوی چرخ بلند

کزو نیمه شادب و نیمی نژند