نه در شرار رخ افکنده ای ز خال سپندی

که زآن سپند شراری به جان خلق فکندی

ز طرّه رشته و بندم، منه بپای که اینک

خود آمدم به کمندت، چه جای رشته و بندی

بتا، ز عارض نیکو، ادیب ماه تمامی

[...]

آنانکه ز عشق تو مرا طعنه زنندی

ای کاش! چو من عاشق و دیوانه شدندی

گر عاشق و دیوانه شدندی چو من امروز

خود طعنه به دیوانگی من نزدندی

احوال دل مرغ گرفتار چه داند؟

[...]

به یادگار بدش از خدجیه یک چندی

گزیده مرسله قیمتی گلوبندی

از آن ترسم که طوق خودپسندی

شود در گردنم تا حشر بندی

گفتم به بت ساده: که ای ترک خجندی

ای هر خم زلف تو مرا بند و کمندی

شیرین تر از این قامت و بالا نشنیدم

چون گلبن نورسته نه پستی نه بلندی

با این لب شیرین چو در آیی به شکرخند

[...]

چه گویم زان فقیری دردمندی

مسلمانی به گوهر ارجمندی

خدا این سخت جان را یار بادا

که افتاد است از بام بلندی

بیا تا گویمت رندانه پندی

که تا لذت بری از عمر چندی

اگر داری به جعبه بیضه بندی

کز آنها داشتی زین پیش چندی

ز نوعِ خود فرستادی کمندی

خصوصاً یک خرِ بالا بلندی

کنون که بی‌ادبی می کنی بدین تندی

بگیر مزد خود از توپ بیست و شش پوندی

گر حکیمی و گر خردمندی

نگراید سوی خطا چندی

گر نوازی ز کرم یا که کشی یا که به بندی

ما پسندیم بخود آنچه تو بر ما به پسندی

میبری هر که دلی دارد و خواهی دل دیگر

آخر ای ترک پی غارت دل تا کی و چندی

گردن هر که به بینی به کمند است فلکرا

[...]

ای یار لطیفه‌گوی مرشد!

با آن همه منطق چرندی

«کابینه نیم بند» خواندی

این دولت آبروی‌مندی

دیدی که به رغم گفته تو

[...]

آنجا که طبیب شد بداندیش

افزوده شود به دردمندی

این مار همیشه میزند نیش

زنهار به زخم کس نخندی

هشدار، بسیست در پس و پیش

[...]

کزینسان است رسم خودپسندی

چنین افتند مستان از بلندی

نهی بر پای هر آزاده بندی

رسانی هر وجودی را گزندی

ز پا افتادی، از زخم و گزندی

زمانی بره‌ای، گه گوسفندی

بگفت، ای تیره روز آزمندی

تو گرگ بس شبان و گوسفندی