خط تلخ ساخت آن دهن همچو قند را

این مور برد چاشنی نوشخند را

زنگار می برد برش از تیغ آبدار

خط می کند رحیم نگاه کشند را

ریزد ز دیده اش گهر سفته بر زمین

[...]

عشق است غمگسار دل دردمند را

آتش گره ز کار گشاید سپند را

همت به هیچ مرتبه راضی نمی شود

یک جا قرار نیست سپهر بلند را

پیداست بی قراری عاشق کجا رسد

[...]

افسردگی است چاره دل دردمند را

خاکسترست بستر راحت سپند را

از دار و گیر عشق، ملایک مسلمند

صید حرم چه قدر شناسد کمند را؟

خضری است شوق دوست که چون راه سر کند

[...]

یک بار بی خبر به شبستان من درآ

چون بوی گل، نهفته به این انجمن درآ

از دوریت چو شام غریبان گرفته ایم

از در گشاده روی چو صبح وطن درآ

تا چند در لباس توان کرد عرض حال؟

[...]

تا نمود آن دلبر قناد شکر خند را

ریختم جام عسل را آب کردم قند را

از حجاب او نبات از شیشه سر بیرون نکرد

نیشکر برید از غیرت ز خود پیوند را

ستم‌ است اگر هوست‌ کشد که به‌سیر سرو و سمن درآ

تو ز غنچه‌ کم ندمیده‌ای‌، در دل‌ گشا به چمن درآ

پی نافه‌های رمیده‌بو، مپسند زحمت جستجو

به خیال حلقهٔ زلف او گرهی خور و به ختن درآ

نفست اگر نه فسون دمد به تعلق هوس جسد

[...]

کند خیره ابله خردمند را

به ناخن خراشد چو الوند را

شست هاجر پیکر فرزند را

شانه زد آن کاکل دلبند را

شتاب از پی پاس فرزند را

بخواندند ماماچه ای چند را

داد اجازه بر سخن آن لب نوشخند را

باش که پسته بشکند باز رواج قند را

تا نرسد بدامنت گرد ملالتی زما

خاک شدیم در رهت تند مران سمند را

عقل حریص دانه مژده دام میدهد

[...]

پذیره شو از مهر فرزند را

همان نور چشم و جگر بند را

بگفت این و آن هردو فرزند را

دو فرخنده شاخ برومند را

همی خواندی از دل خداوند را

که ای از تو مفتاح هربند را

نگهبان دژ خواند فرزند را

چنین گفت پور خردمند را

پند نکو داده خردمند را

سکه به زر ساخته این پند را

خسروان در برکشیده این بت دلبند را

راست چون مادرکه اندر برکشد فرزند را

گردون همیشه پست کند ارجمند را

اینست رسم و قاعده چرخ بلند را

باشد به گردن همه محکم کمند آز

مرد آن بود که میگسلد این کمند را

بس سرکش است جان برادر سمند نفس

[...]

بگشود تا به خنده لب نوشخند را

در هم شکست رونق بازار قند را

عاقل چه پند بر من دیوانه می‌دهی

تو عشق را ندانی و دیوانه پند را

کوتاه گشت دست تمنایش از دو کون

[...]