که آن هر دو کبوتر بچّه در هم

بزیر پرکشیده بود محکم

اگر یک دل کنی آسوده یک دم

ثوابش برنتابد هر دو عالم

چو بشنید این سخن ابلیس پُر غم

زبان بگشاد و گفت ای شیخ عالم

به پیش کعبه ابراهیم ادهم

بحق می‌گفت کای دارای عالم

زهی قوّت که گرخواهد بیک دم

زمین چون موم گرداند فلک هم

زهی حرص دل فرزندِ آدم

زهی حیران و سرگردانِ عالم

الا ای از حریصی با دل کور

بماندی در حرص را مرگست مرهم

چو نزدیکش رسی میکن تبسم

مبادا کو بمیرد از توهم

مخور چیزی که عقلت راکند گم

وز آن هر لحظه باشی در توهم

فساد و خون کنند اولاد آدم

پر از آشوب دارند کار عالم

مرا گر ز آنکه می‌خواهند همدم

درآموزید ما را اسم اعظم

بمانی دایماً در محنت و غم

نیابی در دو عالم هیچ محرم

همانگه کرد بلبل عهد در دم

ننوشم نیز می والله اعلم

شراب ناب دید استاده در خم

بخورد آن باده را از حرص گندم

تو آن بازی که صیادان عالم

بتو دل شاد باشند و تو درغم

به بخشائی گناه جمله عالم

از آن پس این ضعیف خسته راهم

نه گیتی بود نی ابلیس و آدم

نه عالم بود و نی ذرات عالم

بیامرزی برحمت جمله عالم

که حی وغافر الذنبی و حاکم

چو داری حوصله از پشهٔ کم

چگونه می در آشامی دو عالم

زهی قدرت که گر خواهد بیک دم

زمین چون موم گرداند فلک هم