زد ببایست در نخستین دم

این اساس پلید را بر هم

شد به مانند داریوش سوم

در خراسان شکار آن مردم

سیدی نام او به علم علم

خانه‌ام داد از طریق کرم

آنچه دولت ستاند از مردم

هشت عشر از میانه گرددگم

نهمین‌، کتم سرّ و شرط دهم

این که داند طبایع مردم

دیده‌ای لکه‌ای که در یک‌دم

بر حریری چکد ز نوک قلم

همه افتاده‌اند دور از هم

خلق کم‌، علم کم‌، عمارت کم

بار و کالای خانه بسته به ‌هم

بار کرده در آن ز پشت و شکم

عشق من این بود که در ملک جم

نابغه‌ای قد بنماید علم

چون اسد پرده‌، گرسنه شکم

لخت به مانندهٔ شیر علم

گفت مام تو مرا کشت ز غم

بس که با من کند از کینه ستم

سزد گر به «‌هرمزد» باشی خُرم

خوری می به آیین جمشید جم

دیو مهیب خودسری، چون ز غضب گرفت دم

امنیت از محیط ما، رخت ببست و گشت گم

حربه وحشت و ترور، کشت چو میرزاده را

سال شهادتش بخوان «عشقی قرن بیستم »

با آنکه بود موجد نعمت دهقان

با اجرت کم

با آنکه بود موجب رحمت دهقان

سر تا به قدم

با نعمت خود دچار نقمت دهقان

ز ارباب ستم

یکی رشته از زلف بر گردنم

فکنده است و بسته است سال و برم

نهاده است چشمان شهلا بهم

نیاید نفس خود فروبسته دم

زد امروز از نسل آدم به عالم

خدیوی قدم کش طفیل است آدم

چه آدم چه عالم که گر او نبودی

نه آدم پدیدار گشتی نه عالم

جهانبان مطلق نماینده حق

[...]

به اهل بینش در آفرینش بود مبرهن بود مسلم

که از تمامی شده است نامی جناب انسان ظهور اعظم

زهی وجودی که موجد از آن ز پای تا سر بود نمایان

ابوالمحامد ابوالمکارم بوصف یزدان به نقش آدم

بطوع خادم ملک بخیلش همین نه تنها فلک طفیلش

[...]