که جز آن افتخار آل هاشم

بهشت و دوزخ حق راست قاسم؟

هلال آسان نزار اندامش از غم

ز اشکش بر گل رخساره شبنم

غیث دین، غوث مریدان، پیر من، قطب امم

دست رحمت، پشت دین، چشم حیا، جسم کرم

از شرافت عاشقان کوی او صید حرم

آن که بر خاک درش اسکندر و دارا و جم

باده نوش شوق بر سیمای ناهیدش رقم

خرقه پوش ذوق تا بالای خورشید علم

با همه بی چارگی ابر کرم بحر امم

اوست کآیند آستانش محترم نامحترم

حق آن اسمی که بر لوح از قلم

از شرافت ابتدا آمد رقم

حق آن نوری که از ابر قدم

گشت عرش و کرسی و لوح و قلم

این چه می بود از چه ساغر ریخت ساقی در گلویم

کز سرمستی گذشت از هردو عالم های و هویم

نقش من از من ستردی عقل و هوشم جمله بردی

باز میگوئی چه خوردی آنچه کردی در سبویم

دوش با پیر مغان گفتم چو در میخانه رفتم

[...]

رانده از خلد مانند آدم

چون سلیمان ز کف داده خاتم

نزد اصحاب کهف از سگی کم

چیستم؟ کیستم؟ ننگ عالم

هرگز نشنیدیم خدا را بودی ام

ای ام الوهیین ای در تو خرد گم

باز آی که ما مردم افروخته انجم

در دیده نشانیمت بر دیدهٔ مردم

سید امی که هست زنده بدو باب وام

سیر تمام نفوس در سیر اوست گم

سایه شبدیز او بر سر جبریل سم

هست دم رفرفش سر فلک پیر دم

اسم امیر وجود رسم غلام عدم

بنده دنیای دون بر عدمستش قدم

سجده بت دیده ئی بین بوجوه عجم

صد بت در آستین روی بسمت حرم

طلسم هیکل مجموع عالم

تجلی گاه عین اسم اعظم

تجلی کرد پیش از خلق عالم

خدا در هیکل مسجود آدم

نه آن کلی که با لذاتست مبهم

که این کلست عین کل عالم

بدیدم هفت اقلیم مسلم

بهر اقلیم چندین ملک معظم

گرفته بازوی روح مکرم

نشانده بر مقام جمع آدم

که عبد و حق بوندی ملکت هم

خدا مر عبد را ملکیست اعظم

بگفت این رتبه چون گشتش مسلم

که ملک من ز ملک تست اعظم

که باشد لوح علم اسم اعظم

بحکم علم الاسماء آدم

دد و دیوند در جلباب مردم

چو انعامند حق فرمود بل هم